Het grote dieren speelrijk

Vandaag wederom ‘genoten’ van het ontbijt… Ondanks dat ik geen ontbijt-mens ben vind ik het toch een nadeel dat je geen goede start van de dag kan maken. Dubbel jammer omdat er vandaag waarschijnlijk geen inhaal mogelijkheid is.

Vlug na het ‘ontbijt’ de bus in op naar…. Walt Disney’s Animal Kingdom! Dit thema park gebouwd rondom alles wat met dieren te maken heeft is niet de grootste van alle Disney parken maar wel erg mooi…

Voordat je binnen bent met je tas moet je door een controle. Uiteraard kiezen wij de rij waarin een iets te dienstplichtige, over jarige, dame zit. Dus we zien de mensen ons aan alle kanten voorbij schieten terwijl wij vooruit kruipen… Eenmaal daar voorbij hoef je alleen nog maar je kaartje door een machine te halen en je vingerafdruk te geven. Waarom deze laatste is mij onbekend maar anders kom je er niet in….

Van Dinoworld tot Rafiki’s World Watch kent het park allerlei thema’s binnen het park. We besluiten om eerst naar Dinoworld te gaan. Daar hebben we een rustig ritje gemaakt in een vermakelijke achtbaan om daarna een rit te maken in een futuristische jeep. Behoorlijk wild en heftig met de nodige special effects zoals het hoort in een attractiepark…

Een goede Amerikaan heeft dromen, grote dromen. En daar moet je iets mee… Komt de berg niet naar de Amerikaan, bouwt de Amerikaan gewoon zelf een berg. Eenmaal die berg gebouwd bouw je er een achtbaan in en noem je het de Everest Expedition… Een geweldige achtbaan welke het wachten waard was. Want we hebben er wel even voor moeten wachten, een drie kwartier toch zeker. Eenmaal weer veilig op de grond, moesten we even wat verkoeling zoeken. Dus je besteld een ijsje bij een stand en verwacht een hoorntje en je krijgt bijna een coupe ‘d amore. Genoeg ijs om met z’n tweeën van te eten en nog misselijk van te worden.

Meneer Disney had ook nog een stukje tuin liggen. En het is natuurlijk zonde om niets met die tuin te doen. Dus je bouwt er een heel safari park in. Van steppe tot een jungle zaten alle elementen er in. Dit met echte wilde dieren die zich soms niets van de bussen aantrekken en lekker hun eigen gang gaan. Zo kan zijn dat de bus op wordt gehouden door een stel wilde dieren of dat je moet uitkijken voor een struisvogel die geïnteresseerd is in je camera. Dat dit zeker de moeite waard was blijkt wel uit het feit dat we 2 keer hebben genoten van die tocht…

Al met al genoeg te doen in 1 van de kleinste parken hier. En als je dan bedenkt dat, dat allemaal bij 40 graden celcius moest gebeuren was de 9 uur die we kregen van de gids meer dan genoeg. Dus moe maar voldaan in de lekker frisse bus gestapt…

image

p.s. Voor transport tussen de Walt Disney parken is er een monorail aangelegd. Je moet toch wat met je geld…

Daytona day

Vandaag werden we wakker in het slechtste hotel van de tour (door de gids bevestigd). Dit uitte zich dan ook in een slecht ontbijt. Na een beetje ei en bacon, twee halve sneetjes brood gingen we de bus in, nauwelijks voller dan toen we opstonden.

We waren in St. Augustine , daar zouden we ook een tour doen. Waar ik eerder zei dat het de oudste stad van de staat was had ik moeten zeggen van Amerika. Hier staat dan ook het oudste kasteel van Amerika waar de Spanjaarden zich verdedigden tegen de Engelsen. Na hier de nodige foto’s te hebben geschoten werd het toch echt tijd om wat te gaan drinken. Ondanks dat het nog vroeg was, was het al goed warm en moest het verloren zweet weer aangevuld worden.

Na een korte wandeling hebben we een gezellig uitziend koffiehuis gevonden. Niet alleen wij vonden dat, want het zat er goed vol. We gingen bij een gezin zitten wat dezelfde tour maakt. Dit moest wel want anders was er geen plek meer. De ouders hadden een cappuccino besteld. En geen kleintje maar bijna een emmer, zo groot was de kop… Tevens was dit de uitgelezen manier om het niet genoten ontbijt in te halen, dus kwam er een hartige snack bij… We waren niet de enigen die er zo over dachten en zagen zeker 3 andere gezinnen binnen lopen.

Na dit plaats vervangende ontbijt werd het tijd om langzaam terug te lopen naar de bus. Deze ronde leidde ons zelfs langs het lokale Hilton hotel. Op naar het volgende agenda puntje het Daytona racecircuit. Halverwege deze rit werd er een lunch pauze ingelast van 1,5 uur. Het shopping center had precies de juiste ingrediënten; de eerste Starbucks van deze vakantie! Met een bekend tevreden gevoel liepen we weer naar buiten met een ‘tall caramel frappuccino’. Daarna in 1 rechte lijn door naar het circuit. Waar ik niet mag vergeten te vertellen dat de weg langs de kust een aantal aardig leuke optrekjes bevat waar menig Amerikaan graag zijn oude dagen zou willen doorbrengen, en niet alleen maar Amerikanen!

Na deze mooie tocht kwamen we aan bij de racetrack. Vanaf het punt waar je naar binnen gaat is het nog niet helemaal duidelijk hoe groot het is wat je te zien krijgt. Dat besef je pas als je helemaal boven aan de tribunes staat. De Daytona ring is 2.5 mijl of 4 km lang. En kijk je van de ene naar de andere kant dan zijn de werkende mensen in eens mieren geworden, zo klein… Na een krap uurtje zijn we weer in de bus gestapt om de tocht voort te zetten naar Orlando. Hopelijk is het hotel (en ontbijt) hier beter.

image

image

De ruimtereis

Na een nachtje met kwalitatief slechte slaap werd het tijd om te gaan genieten van de eerste echte vakantie dag. Tevens zouden we te zien krijgen met wie we in de bus zaten.

Maar eerst hadden we afgesproken om een korte wandeling te maken over het strand wat achter ons hotel lag. Het hotel lag namelijk direct aan zee (of moet ik oceaan zeggen)… Deze wandeling deed zeker goed, echt frisse lucht… Hier de nodige foto’s gemaakt en toen richting het ontbijt gegaan.

Net als de kamer was het ontbijt prima in orde, genoeg keus en zelfs iemand die speciaal wafels of scrambled eggs kon maken. Prima verzorgd zoals je dat ook wil… Tijd om uit te checken en kennis te maken met onze gids voor de komende dagen. Een Surinamer die al 23 jaar in Amerika woont. Zijn originele plan was om hier te gaan studeren dit ging echter niet door omdat de financiële middelen ontbraken.

Eenmaal kennis gemaakt met de gids zijn we de bus in gestapt. Een luxe touringcar met de hoognodige airco. Uiteraard stapte hier ook de rest van de vakantiegangers in met wie we de komende dagen gaan optrekken. Een vrij gemengd gezelschap. Van gezinnen tot duo’s en zelfs sologangers… Het totale gezelschap is zo groot (of klein) dat maar ongeveer de helft van de bus gevuld is. Dus prettig en rustig reizen met genoeg ruimte…

Met veel begeleidende tekst en uitleg reden we Miami uit. We gingen vanuit Miami omhoog naar Cape Canaveral. Bij een tussenstop konden we even naar de wc en wat broodjes halen bij de Subway! Reuze handig en lekker. Een man die daar ook wat wilde komen shoppen dacht dit te kunnen doen door 2 blikken van een halve liter in z’n korte broek te stoppen. Daar moet bij gezegd worden dat hij dit probeerde zonder te betalen en dat zijn beeltenis akelig groot op enkele schermen te zien was. De overige aanwezige mensen in de winkel zagen dit gebeuren, inclusief personeel, maar hij zelf stoorde zich er allesbehalve aan. Eenmaal de blikken goed diep weg gestopt in zijn nu overvolle korte broek liep hij rustig de winkel uit. Een toegesnelde winkelbediende deed dit allerminst rustig en ging er achteraan. Niet veel later kwamen ze gebroederlijk samen binnen en mocht de slecht betalende klant de blikken gewoon terug zetten… Dat is nou slagvaardig omgaan met echte criminelen!

Na deze spetterende achtervolging gezien te hebben was het ook tijd om weer in de bus te stappen. Op naar Cape Canaveral, bekend van Kennedy Space Center! Dit ‘stukje’ land is gebruikt bij de lanceringen van alle spaceshuttles en ook voor veel van de landingen ervan.

De tocht langs het mobiele lanceer platform en het assemblage gebouw geven als snel een indruk hoe immens groot zo’n raket is. Maar het wordt pas echt een knaller als je langs een raket loopt die eigenlijk bedoeld was om iemand naar de maan te schieten. Niet alleen het formaat is indrukwekkend maar ook de techniek. Er zitten 2 miljoen afzonderlijke systemen in die allemaal samen moeten werken om 1 raket naar de maan te brengen.

Om toch een beetje in de buurt te komen van een astronaut hebben ze een simulator van de lancering van een spaceshuttle. Nadat je stoel op ongeveer 90 graden wordt gezet beleef je een lancering vanaf de laatste seconden voor liftoff tot in de ruimte. Mooi gemaakt al zul je nooit de adrenaline voelen zoals een astronaut die voor het eggie moet.

Als afsluiting in dit geweldige complex een film over de Hubble telescoop. Met veel verbazing heb ik zitten kijken naar technische hoogstandjes van de mens als zowel van het heelal. Hoe klein en nietig kan een mens zich voelen…..

Eenmaal weer terug in de bus werd er koers gezet naar st. Augustin. Het oudste nog altijd bewoonde stadje in deze staat…

image

image

Florida, een lange zit…

‘s ochtends om 7 stond de taxi keurig zoals afgesproken voor de deur… Dat mocht ook wel want hij kwam net terug van 3 weken vakantie…

Het begon voorspoedig, koffers ingeladen en de tocht ingezet naar Schiphol, zo dachten wij. Echter de chauffeur reed afslag Arnhem bijna voorbij… Door een subtiele hint onzerzijds begreep hij dat een ritje Gendringen (zijn thuis) er toch echt niet in zat.

Al met al wel een boeiende rit want gevoelsmatig waren we in no-time bij onze grootste internationale vluchthaven… Daar begon de volgende etappe het wachten op de poppetjes van de vakantie club waarbij we geboekt hebben. Deze konden pas om 10 uur de poortjes losgooien en we waren een uur te vroeg. Koffietje, drankje en die tijd was ook weer snel om…

Koffers ingeleverd, lunch gegeten bij het Amsterdams café en toen door naar de gate. Na de nodige controles, met gepaste regen het vliegtuig ingestapt en zelfs nog druppels in de nek gekregen… Genoeg reden dus om een warmer oord op te zoeken…

De vlucht kunnen we kort over zijn, die was lang… Een vliegende sigaar is nog steeds niet m’n favoriete plek om de tijd in te spenderen maar wel de snelste om ver weg te geraken. Gelukkig bood het portable-in-flight-entertainment-systeem nog wat afleiding. Hoewel Sharon niet kon genieten van ‘The Big Bang Theory’ heb ik zelfs bij de meest subtiele grappen kunnen lachen… 22 minuten lang afleiding van het saaie zitten…

Na 9 uur in de vliegende sigaar gezeten te hebben was het tijd om ons te melden bij de douane in Orlando. Dat ging goed, en zelfs Sharon sloeg zich er prima door heen. Tot Sharon volmondig ‘Yes’ antwoordde op de vraag of ze een ‘Troublemaker’ was… Een grote donkere man vroeg Sharon vriendelijk even mee te gaan. Nadat haar handen keurig waren gecontroleerd op drugs mocht ze ongehinderd verder… Een flinke hamburger en wat drinken verder konden we ons alweer in de rij positioneren voor de sigaar naar Miami. Gelukkig was dit een korte zit van 40 minuten.

Moe maar voldaan stapte we het vliegtuig uit om een knal voor de kop te krijgen… De temperaturen en de luchtvochtigheid gaven hier genoeg reden om het toch echt rustig aan te gaan doen… Gelukkig stond er een iets te actieve, ver overjarige dame om ons weer helemaal wakker te schudden… Naast dat ze een akelig accent had, schreeuwerig was, hield ze ons ook voor debielen. Ja, we weten dat een ‘message’ een bericht is in het Nederlands en wat een doggybag is… Handsvrij bellen had ik nog nooit van gehoord maar in Amerika hoeft dat niet… ‘Dus je kunt mooi naar het thuisfront bellen en zeggen dat je niet handsvrij belt.’

Na al dit drama te hebben doorstaan werd het toch echt tijd voor een bed. Helaas vielen ons nog vele slechte grappen ten deel en is het volume in de hand houden van je microfoon een lastige klus als je eigenlijk niet opgegroeid bent met de techniek. Eerlijk is eerlijk, ze had wel veel kennis paraat over de omgeving, ov en gaf genoeg praktische informatie…

Gelukkig was het hotel relatief snel gevonden en de kamer op orde. Snel het bed in en genieten van de korte nacht…

image

image

Terug naar Amerika

Het is tijd, tijd om weer eens terug te gaan naar Amerika… De eerste keer, een tour, grotendeels in Californië, met Thijs en Jasper was zeker een geslaagde gelegenheid. Dus tijd om het nog een keer dunnetjes over te doen maar dan met Sharon! Naast dat Thijs en Jasper er deze keer niet bij zullen zijn veranderen er nog een aantal zaken;

  • De bestemming in Amerika; Florida
  • De manier van reizen; lekker lui, met de pootjes omhoog, van andermans stuurkunsten genieten
  • De duur; net even wat minder lang
  • Een onbekend gezelschap. We vertrekken met z’n 2-en maar worden daar in de bus gestopt met meerdere NL-ers
  • De dollar koers;  € 1,- / $ 1,48  in Oktober 2009 tegen nu € 1,- / $ 1,25. We zijn dus duurder uit, bijna een kwartje in Dollars minder per Euro
  • Misschien wel mijn grootste probleem; het seizoen! Grote delen van Amerika kampen met droogte vanwege weinig regenval en hoge temperaturen!

Wel blijft er het nodige hetzelfde;

  • De taal, succes Sharon!
  • De dollar, hoewel de koers is veranderd, blijft het hetzelfde Monopoly geld (de Amerikanen zeggen hetzelfde van onze Euro btw…)
  • Starbucks! Na de eerste trip heb ik een lichte verslaving overgehouden aan dit koffie huis. Gelukkig is er op elke hoek van de straat wel één te vinden!
  • Genoeg activiteiten op de planning om ons niet te hoeven vervelen.

Vanuit Amsterdam vertrekken we ‘s middags in een vliegende sigaar naar Orlando. Daar maken we een tussenstop en vliegen door om uiteindelijk in Miami een hotel op te zoeken. Na deze reis van +/- 14 uur (!) hebben we een akelig kort nachtje om ‘s ochtends aan een lange tocht van ongeveer 550 km te beginnen naar Kennedy Space Center. Gelukkig worden we gereden!

En nu maar hopen dat we er tijdens die tocht niet achter komen dat we 2 weken lang met vervelende, luidruchtige, bijdehante(re), uit hun mond stinkende medepassagiers te maken hebben……..